We zijn SamSam begonnen vanuit de overtuiging dat verzekeraars onvoldoende zekerheid bieden en duur zijn (eigen ervaring) en alternatieven zoals een broodfonds (ook eigen ervaring) niet voor iedereen de meest passende oplossing is. Ons persoonlijk verhaal brengen we ook graag naar voren. In deel 2 van deze kleine reeks is Berry geïnterviewd.
Jij was toch bij een broodfonds?
Dat klopt! Ik ben in 2016 bij een nieuw opgericht broodfonds mee gaan doen. Ik wilde graag bij een broodfonds in de buurt maar die hadden allemaal een wachtlijst. De Broodfondsmakers adviseerden me naar een informatieavond in Utrecht te gaan. Zij dachten dat daar wel een broodfonds uit voort zou komen en dat gebeurde ook: Tijdens die avond waren er 50 mensen die uiteindelijk samen een nieuwe vereniging hebben opgericht.
Waarom koos je voor crowdsurance en niet voor een verzekering?
Ik heb me toen ik voor mezelf begon wel even verdiept in een AOV maar vond het best eng: ik wist nog helemaal niet hoeveel ik ging verdienen maar moest wel aangeven welk inkomen ik wilde verzekeren. En op basis daarvan moest ik een behoorlijke bak premie betalen terwijl ik nog niets verdiende. Terwijl mij ook niet helemaal duidelijk werd waarvoor ik dan wel of niet verzekerd was. Toen heb ik het voor me uitgeschoven.
Ik had wel al eens iets over broodfondsen gezien en gehoord nog vóór ik ondernemer werd en vond dat zo gaaf: je helpt elkaar zonder tussenkomst van een grote verzekeringsmaatschappij. Maar omdat ik starter was mocht ik nog niet aansluiten bij een broodfonds en moest ik een jaar wachten. Ik heb dus en jaar onverzekerd rondgelopen en ben daarna gelijk op zoek gegaan naar een broodfonds.
Hoe vond je toen je eenmaal lid was?
Ik vond het wel jammer dat ik er niemand kende. Ik vind het altijd leuk om mensen te leren kennen maar dit waren er gelijk wel echt heel veel. We hebben een kennismakingsavond georganiseerd waarop we gingen speeddaten. Op zo’n avond blijven je één of twee mensen bij maar in één keer 49 mensen leren kennen dat gaat gewoon niet. En dat gold voor ons allemaal. Uiteindelijk had ik niet het gevoel dat ik bij een hecht clubje zat.
Hoe gingen jullie daarmee om?
De filosofie was natuurlijk: ‘je kent elkaar, je vertrouwt elkaar’ maar wij kenden elkaar eigenlijk niet en dat maakte het lastiger. Bij aantoonbare medische klachten was iedereen meer dan bereid om te schenken. Maar bij langdurige psychische klachten merkte je tijdens bijeenkomsten dat mensen daar toch kritische vragen over gingen stellen. Er werd dan echt gesproken over de leden die ziek waren. Er werden dan wel geen namen genoemd, maar iedereen wist natuurlijk over wie het ging. Ik vond dat niet prettig. Die weg moet je gewoon echt niet op gaan.
En ben je daarom uiteindelijk SamSamkring begonnen?
Eigenlijk om een aantal redenen. Mijn ervaring bij mijn broodfonds was: je wordt lid van een collectief maar het voelt niet als een eenheid. Soms voelde ik me echt een beetje verloren. Ik vond dat ik naar de bijeenkomsten toe moest maar ik had er geen lol in en haalde er geen energie uit. En dan ga ik liever naar een voor mij relevantere netwerkbijeenkomst. Bovendien vond ik de gesprekken over de zieken onplezierig. En als laatste: ik was soms bezorgd over de financiële situatie. Ik dacht ook wel: “stel dat er mij iets gebeurt, kunnen we dat dan nog betalen?”. Je bent toch kwetsbaar met een groepje van 50 mensen. Meer dan 10% zieken kan dan zo maar gebeuren.
Wat doet SamSam dan anders? 
Eigenlijk hebben wij voor al die punten een mooie oplossing gevonden. Bij SamSam hoef je niet naar bijeenkomsten. Onze kring is groter en wij schakelen bij ziekmeldingen direct een onafhankelijke arbodienst in.
Ik vind dat we dat bij SamSam echt wel beter doen: zo’n onafhankelijke arbodienst met geen enkel belang, die gewoon kijkt naar de persoon die tegenover hem zit en bespreekt: “wat is er aan de hand, wat kun je wel of niet en hoe kunnen we je daarbij helpen?” Als je langdurig uitgevallen bent is het fijn als je op de goede manier geholpen wordt om het toch langzaam weer een beetje op te pakken. Soms hebben ondernemers echt even hulp nodig om weer aan de gang te gaan. Als je dat allemaal in je eentje moet uitvinden.. Terwijl een arbodienst de weg kent en weet wat er aan hulpmiddelen op de markt is. Het is gewoon jammer als je dat mist.
Maar ga je dan niet op een verzekeraar lijken?
Absoluut niet. Ik heb gewoon heel erg veel vertrouwen in onze arbodienst. En in de ondernemers die lid zijn. Je meldt je niet ziek als er niks aan de hand is. Dat vertrouwen blijft de basis.
Bij een verzekeraar zit er natuurlijk een financieel belang om mensen zo snel mogelijk weer te laten werken. Het zou me niet verbazen als artsen daar ook de druk van voelen; als zij veel mensen arbeidsongeschikt verklaren wordt er vast kritisch gekeken of zij hun werk wel goed doen. Dat financiële belang is er bij ons of bij de arbodienst gewoon niet! Dat arbo-traject is volledig objectief en onafhankelijk zonder enig financieel belang. Die arbodienst is er echt voor jou. En dat is het grote verschil!
Bekijk ook de voordelen en verschillen met verzekeringen en andere alternatieven.