Langs de muur van keizer Hadrianus, de meest noordelijk grens van het Romeinse rijk, loopt een langeafstandspad, Hadrian’s Wallpath. Vorig jaar juni heb ik een wandeling gemaakt langs Hadrian’s Wall. 135 kilometer, van zee naar zee, van Wallsend in het oosten naar Bowness-on-Solway in het westen.

Tijdens de wandeling, 7 dagen in mijn eentje, had ik tijd om een aantal zaken te overdenken: hoe gaat het met mij en met ons bedrijf? Wat wil ik de komende tijd gaan doen? Even echt afstand en zonder invloed van anderen, van de dagelijkse dingen. Ik realiseerde me hoe gefortuneerd ik ben: ik ben zo gezond dat ik een week kan lopen zonder fysieke klachten. En ik kan me veroorloven die vakantie te nemen.

Wandelend langs die muur, die zich eindeloos uitstrekt wordt alles natuurlijk ook betrekkelijk: dat ding ligt er al sinds 122 na Christus en het duurde 10 jaar om hem te bouwen. Misschien maken wij ons soms veel te druk en moet ik wat meer geduld hebben. Oh ja, en toen de muur eindelijk afgebouwd was bleek het nut beperkt te zijn… niet alles is bij nader inzien even belangrijk en urgent.

Ik realiseerde me vanmorgen dat ik de afgelopen dagen ook weer de rust van die reis ervaar. Natuurlijk, het werk gaat door maar daarnaast is er de relatieve rust van heel weinig sociale contacten.

Even stilstaan.. en weer doorgaan

Ik ga proberen die rust te gebruiken om weer even stil te staan bij het leven. Tijd om keuzes te maken, werk goed in te richten en op te pakken wat maar steeds bleef liggen.. voordat alles straks misschien weer in volle vaart verder gaat.